Sesli Makale

5 Eylül 2015

Anlamıyorum. Neden bir kaç çocuk cesedinin sahile vurması dünyanın bu kadar dikkatini celbetti ki? Hele biz müslümanları hiç anlamıyorum. Neden biranda ürperdik? Yüz yıldır karada ölen çocuklar için, kanallarda ki şehit haberleri gibi bir kaç dakika üzülüp geçerken, sahile vuran çocuklar için kaç gündür feryat etmemizin nedeni ne? Bunun sebebi alışıla gelmişin dışında bir ölüm olması mı? Cesedin suriye, ırak, gazze, afganistan toprağında değilde, gözde tatil mekanımız Bodrum’un sahiline vurması mı? Kendi ölmüş ama babası yaşayan çocukla, babası ölmüş kendi yaşayan çocuk arasındaki psikolojik teraziyi tartan bezirgan kim?

Evet vurdu. Bir kaç çocuğun cansız bedeni sahilimize vurdu. Ama ölenin kaç yaşında, kaç tane, nereli olmasının ne önemi var? Önemli olan biz buzamana kadar ne yaptık ve bundan sonra ne yapmamız gerektiği değil mi müslüman? Biz daha çok tweet atalım, daha çok paylaşalım, hatta trend edip dünyaya duyuralım. Daha çok basın açıklamaları, daha çok kınama mektupları yollayalım durduracak mı bu ölümleri?  Mesela, Saudilerin altında ezildikleri göbeklerini kaldırıp, dişlerine takılan etleri kürdanla temizlerken, “vahim bir durum” demesi, değiştirecek mi ölen müslümanların kaderini? Yada Meşhur Yelken otelin tepesinde tenis maçını izlerken, yazdığı kınama metni Dubai’nin?  Neyi değiştiricek yılda sadece turistik reklamlar için milyarlarca dolar harcayan Abu Dhabi, Kuveyt, Katar’ın savaş bölgelerine yılda bir kaç kuruşluk tıbbi ve besin yardımı yapması.

Evet, aynen başlıkta  ki gibi Daha fazla çocuk cesedi sahillerimize vurmalı heralde. Bir kaç tane yetmez. Sadece Türkiye’nin gözde mekanı Bodrum’a da değil üstelik. Mısır’ın Sharm el-Sheikh plajına, Arabistan’ın Farasan adasına, Dubai’nin Nasimi tatilyasına, Katar’ın Maroonası, Iran’ın kish, Abu dabi’nin Bateen kumsalına.  Nerede ezan okunan bir ülke ve sahili varsa hepsine çocuk cesetleri vurmalı. Vurmalı ki, Ölenlerin o çocuklar değil, bizim insanlığımız dolduğunu hatırlatsın. Suriye, Filistin, Afganistan, Arakan’da kurşuna dizilenlerin onlar değil, bizim haysiyetimiz olduğunu öğretsin. Tecavüze uğrayanların müslüman kadınlar değil, bizim namusumuz olduğunu göstersin. İhtişamlı hayatların sözde müslümanlarına, İnsanlığımızı, haysiyetimizi ve namusumuzu kaybettikten sonra müslümanım demenin bir anlamı olmadığını söylesin. Evet vursun ki sahillere, ölümlerin sadece kendilerine uzak topraklarda olmayacağını, sıranın bir gün kendilerine geleceğini bildirsin. Avrupa’yı Kabul etmedikleri için suçlayacaklarına, 1.5 milyarlık müslümanın, topu topu bir kaç milyonluk müslümana sahip çıkamadığını haykırsın.

 Belki.. belki ozaman, bir dakika der müslüman, elini başının arasına alır. Sahile vuran tüm çocukların neden hep Ahmet, Mehmed, Muhammed’ler olduğunu sorgular. Belki Çocukların sadece suda boğularak ölmeyeceğini, bombalar altında, kurşunlar karşısında da ölebileceğini hatırlar. Pirzola, biftekleri nefessiz yutarken, o çocukların yaprak yemekten hastalanarak öldüklerini, kendi sicaktan arabasına klimasız binmezken, kurak arazide saatlerce, günlerce yürümekten bayılıp kalan cocukları anar. Kim bilir belki ozaman, bugün ölenler, yarının çocuklarına batmayan bir tekne, yıkılmayan bir ülke ve şuurlu bir toplum bırakır.

Suda yüzü koyun ölmenin, karada taş toprak altında ölmekten daha çok reyting yaptığı şu iğrenç dünyada, O çocuklar için üzülmenin ve timsah göz yaşlarının zerre kadar değeri yok. Zira o sahilde hareketsiz yatan çocuklar, şuan ki vurdumduymaz müslüman dünyasının kaskatı kesilmiş kalblerinden daha canlı. Ümmet için yapabildiğimiz tek şey ağlamaksa, Biz, mazlumların göz yaşlarında boğulmuş vicdanımıza ağlayalım.


Seslimakale.com