Sesli Makale

İLK oyumu 22 yaşımdayken 1969 seçimlerinde verdim.

Oyum İşçi Partisi’neydi...

İçinde bulunduğum arkadaş grubunda durum o kadar lehimizeydi ki...

O gece ilk büyük düş kırıklığımı yaşadım.

*

Sondan bir önceki oyumu Fenerbahçe Kongresi’nde kullandım... Oy verdiğim aday orada da kaybetti...

Orada düş kırıklığına uğramadım.

Son oyumu 71 yaşımda geçen Pazar günü kullandım.

Oy verdiğim aday yine kazanamadı... Ama “Olsun” diyorum.

*

Çünkü...

- Oy verdiğim partinin adayının seçim meydanında çok net, çok açık söylediği şeylerden, herkesi kucaklayıcı tutumundan, laik bir Sünni Türk olarak, Muhafazakârlara, Alevilere ve Kürtlere yaklaşımından dolayı ziyadesiyle memnunum...

*

- Oy verdiğim partiyi destekleyen insanların seçim meydanlarına akmaları, değişim arzularını, en renkli, en modern, en cesur biçimde göstermeleri ve korku eşiğini aşmış olmalarından dolayı da ayrıca mutluyum.

-Bu kampanya sırasında gördüm ki, bu ülkede benim gibi düşünen, yaşayan, endişelenen insanlar hiç de öyle az değilmiş...

Bu da bana güven verdi.

*

- AKP ile MHP arasında kurulan ittifak bana iyi geldi.

Çünkü geçmişte söyledikleri sözlerin, geleceği esaret altına almasına izin vermediler.

*

-Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın seçim kampanyası sırasında bizlere verdiği “Daha demokratik, daha adil, daha özgür bir Türkiye” sözü de bana umut verdi.

-

- “Sivas’ın ötesine geçemez” denilen CHP’nin Diyarbakır’ın içine girmesinin, Saadet Partisi ile omuz omuza yürümesinin, yarınların Türkiyesi için çok ama çok önemli bir manevi yatırım olduğuna inandım.

*

- TBMM’de bir koalisyonun ortaya çıkması, Devlet Bahçeli’nin “Millet bize denge ve denetim görevi verdi” demesi beni rahatlattı.

*

Yani arkadaşlar karalar bağlayacak bir durum yok...

*

Sadece ve sadece, oy verdiğim parti bir kere daha iktidar olamadı...

Yani Rabbim bana göğsü dik, kafası dik, başı ise dimdik bir “Kaybedenler Kulübü”azalığı vermiş.

yazının devamı