Sesli Makale

10 Mart 2015

İngiliz lisanından nizamî çeviri yapıp, elde ettiği bilgileri yazı diye yayınlayınca kendini düşünür zanneden bir takım zevata göre bendeniz muhafazakârmışım. ‘You are a conservative’ yazsalar daha anlaşılır olacak Türkçeleri ile yazıyorlar üstelik bunu.

İsminin yanına ‘AK’ yazınca ‘AK Parti’yi sevmelerde birinci olduğunu’ zanneden genç arkadaşların bir kısmına göre de ‘muhalefet etmeyi bir halt zanneden’ kompleksli bir ezik imişim. Bu gidişle ya Dücane Cündioğlu olacakmışım, ya Murat Menteş yahut Ahmet Hakan.

Bazı radikal AK Partililere göre ise ‘kripto’ imişim. Gezi döneminde yazdıklarımı da, AK Parti – Cemaat gerginliği başladığında ettiğim lafları da unutmamışlar. 

Birkaç çılgına göre ise zaten ve en başından beri Gezici imişim. Yazdıklarımdan belli imiş... Ne demekmiş polisin orantısız güç kullanmasına karşı olmak? Ne demekmiş ‘Gezi’deki bazılarıyla oturup konuşmalıyız, önemli cümleler kuruyorlar’ demek?

Bunlar benim mahallemin sakinlerinin ithamlarından bazıları. Bir de diğer mahallede oturanların ithamları var.

Sözcü Gazetesi’ni hakikatin tek sahibi zanneden muhterem zevata göre bendeniz iflah olmaz bir yandaş imişim. Kalemimi, öyle üç kuruşa da değil, ayda binlerce liraya satmışım.

Bir takım Gezicilere göre ise en tehlikeli yaratık türü imişim. Yazdıklarımdan samimiyetsizlik akıyormuş. Arada bir muhalifmiş gibi yapıyormuşum, fakat bu kimseyi yanıltmasınmış.

Liste böylece uzayıp gidiyor.

Her gün gazete köşelerinde, sosyal medyada, internette ‘aslında benim kim olduğumu’ öğreniyorum birilerinden. Yanlış oldu. Birileri her gün benim ‘aslında kim olduğuma’ dair kendilerinden son derece emin yargı cümleleri kuruyorlar.

Lafı uzattığımın ve meseleyi kişiselleştirdiğimin farkındayım. ‘Gücenme hakkı’mı kullandığım zamanlarda hep böyle olur. Lafı uzatma ve meseleyi kişiselleştirme yoluna giderim.

Sadece aldığı siyasi pozisyona göre var olabileceğini zanneden, dahası elinde bu siyasi pozisyondan başka bir hiçbir işe yarar nesnesi bulunmayan insanların hayatımızın her yanını kaplamaya çalıştığı bir ülkede yaşıyoruz. Ahlaki doğrunun ideolojik yanlışa kurban edilmesinde hiçbir beis görülmeyen bir ülkede...

Sesiniz biraz farklı çıktığında, ortalama düşüncenin azıcık dışında kaldığınızda, ‘bu kadar kabalaşmaya lüzum yok; hayat incelikleriyle güzel’ demeyi göze aldığınızda karşınıza dikiliveriyorlar. En nezaketlisi parmak sallıyor. En anlayışlı zannettiğiniz aba altından sopa gösteriyor.

Şimdi bunu bir kez ve bütün çıplaklığıyla söylemeye çalışacağım. Allah’a şükürler olsun ki ‘yandaş’ değilim ve olmayacağım. Ve yine Allah’a şükürler olsun ki kendimi bildim bileli ‘taraf’ım ve bundan vazgeçmeye de hiç niyetim yok.

Yarın öbür gün AK Parti’nin başına bir şey geldiğinde derhal bir başka güç odağının ‘yandaş’ı olacak bazılarının tepemize binmelerine kimlerin müsaade ettiğini bilerek tarafım üstelik.

Gücene gücene, ancak sahip olduğum mahallenin kıymetinden hiç şüphe etmeksizin tarafım.

‘Bu çocuğun Yeni Şafak’ta ne işi var’ diye tıslamayı marifet bilen bir takım zevat bilsin ki Yeni Şafak’ta yazsam da tarafım, yazmasam da tarafım. Ve evet. Sizin sadece pozisyonlarınız var. Bu pozisyonlarınızı kaybetme korkusuyla belki rahat uyku uyumayı bile unuttunuz. Bense başımı yastığa koyduktan iki dakika sonra horlamaya başlıyorum.

Ne diyordu R. D Laing: ‘Dayımın oğlu. Bir şey elde ettiğinde sevinmeyen adamı kaybetmekle tehdit edemezsin. Yemez.’

Bir açıklama:

Bazı dostlar aradılar. ‘Kabataş’ı yazmak’ başlıklı yazımda geçen bir cümlenin yeteri kadar anlaşılmadığını ve çeşitli yanlış anlaşılmalara sebebiyet verebileceğini söylediler. Cümle şu idi: ‘Hele ‘yangını bulduk, şu körüğü verin bakayım’ diyen birilerinin varlığını artık tiksindirici buluyorum.’

Doğrusu bu cümlede kastettiğim yangın severlerin ‘paralel medya ve uzantıları’ olduğunun rahatlıkla anlaşılacağını umut etmiştim. Bir kez daha sarahaten ilan ederim.

Yenişafak