Sesli Makale

HINCAL Uluç aradı.

Athena Gökhan yazımla ilgili olarak şunları söyledi:

“Beğendiğim bir şeyi övüp beğenmediğim bir şeyi yeremeyecek miyim? Översem yalaka mı olacağım? Fikrimi değiştirme özgürlüğüm yok mu?”

*

Şöyle dedim kendisine:

“Benim yazımdan bu mu çıkıyor? Eğer bu çıkıyorsa... Kendimi hiç iyi ifade edememişim demektir.”

*

Sonra yazdığım yazıya yeniden döndüm.

Hıncal Uluç haklı!

Meramımı tam ifade edememişim gerçekten de.

*

En iyisi ben bu konuya yaklaşımımı tane tane ve örneklerle anlatayım:

*

 Dünkü yazımda Avrasya Tüneli zammını yermiş, Vuhan operasyonunu ise övmüştüm. İşte benim ilkem burada gizli: Hep övgü, hep yergi yok. Yerine göre övgü var, yerine göre yergi var.

*

 Yergi haksa övgü de hak olmalı. Övgü haksa yergi de hak olmalı. Övgüyü görünce anında “yalaka” denmesi kabul edilir bir şey değil.

*

 Benim itirazım şuna: Tayyip Erdoğan’a koşulsuz övgüyle yaklaşanlara ağız dolusu “yalaka” denirken... Ekrem İmamoğlu’na koşulsuz övgüyle yaklaşanlardan bu sıfat esirgeniyor.

*

 Hükümet övgüsü yapan bir sanatçıya anında “yalaka” denirken... İmamoğlu’nun herkes tarafından görülüp kabul edilen hatasına bile sahip çıkan Athena Gökhan’a “yalaka” denmiyor.

*

 Derdim buradaki çifte standarda dikkat çekmek... Başka bir şey değil.

*

 Bazıları Tayyip Erdoğan’ın elindeki erk ile Ekrem İmamoğlu’nun elindeki erk arasında kıyaslama yapıp... “İkisi aynı kategoride değerlendirilemez” diyorlar.

*

 Doğru ama unutmayalım ki Ekrem İmamoğlu’nun elindeki erk de bazılarının iştahını kabartacak nitelikte... Konser verdiriyor, önemli makamlara atamalar yapıyor, müthiş bir bütçeyi yönetiyor. Övgüler öyle çok da boşa gitmez yani.