Sesli Makale

14 Kasım 2014...
Ahmet Hakan, geçtiğimiz günlerde Cemaat’i eleştiren önemli isimlerden Hüseyin Gülerce ile röportaj yapmıştı. Geçen çarşamba da konuğu beklenildiği gibi Ekrem Dumanlı oldu.

Hakan, hakikaten kafamızdaki tüm soruları Dumanlı’ya yöneltmiş. Ancak buna rağmen röportajı okuyup bitirince kafamda soru işaretleri daha da arttı. Zira Dumanlı’ya göre ortada bir Cemaat falan yok. Hatta bu röportajı ve Dumanlı’nın mantığını baz alırsak, Cemaat’in gazetesinin başındaki ismin bile Cemaat’çi olduğunu kanıtlamamız imkânsız.

Röportajın ortalarında Hakan da patlıyor ve “Ama işte bu kanıtlanması zor bir ilişki biçimi... Teknik olarak ispatta zorluk var.”

Dumanlı ise eli yükseltiyor. Zekeriya Öz’ün ve dahi Ali Fuat Yılmazer’in bile Cemaatçi olmadığını, bu iddianın kanıtlanamadığını söylüyor.

Ne var ki, üzerlerinde “Cemaatçidir” yazan yaka kartları ya da “ben cemaatçiyim” şeklinde itiraflar olmadığı için Cemaatçiliği “kanıtlanamaz” bulan Dumanlı fazla dayanamıyor. Açığın adresi ise malum bankaları. Evet, evet mevduat hesabı açmayı, haşa “İslam’ın şartı” olarak lanse ettikleri o zor durumdaki bankadan bahsediyorum.

 

Diyor ki Ekrem Bey, lütfen iyi dinleyin:

“Şu Bank Asya'ya yapılanlara bakın. İnsanca isteseler, oranın yöneticileri, iştirakçileri, yönetim kurulu üyeleri götürüp anahtarlarını teslim ederler. ‘Size banka mı lazım, alın sizin olsun’ derler. Ama bu zulüm nedir? Bu kanunsuzluk nedir?"

 

Pardon? Ve de daha önemlisi “nasıl?” Bu ülkede bankalar böyle mi çalışıyor?  “Al ulen sana bankanın anahtarı” falan… Kaldı ki, Türkiye’de hangi gazete yöneticisi, “istesinler o bankayı verirdik” falan deme kudretine sahip… Tabii bir de kim kimden banka isteyebilir,  sorusu var ki, ona hiç girmeyelim. Öyle ya, bir bankanın yasalar çerçevesinde denetlenmesi değil de, asıl “armağan” edilmesi kanunsuzluk olmaz mı?

 

İşte bunların hepsi Cemaat ama ortada Cemaat ve Cemaatçi yok sevgili okur. 

 

7 Şubat’ı, 17-25 Aralık’ı, bedduaları falan da kimse yapmadı, biz hepsini anı olsun diye yaşadık!

 

Uyursak hepimiz olmasa da bir kısmımız hakikaten yine ölecek

 

Gelelim bir başka “kanıt fetişizmi” hikâyesine.

 

Çözüm Süreci tartışmalarında da bu “kanıtlasana” savunması pek revaçta. Bir parti genel başkanı çıkıp öfkeli kitlesine “serhildan” (Direniş) çağrısı yapıyor. 50 kişi ölünce de, “kanıtlayın” diyor “ölümlere benim neden olduğum nerden belli?”

 

Bu siyasetçinin simetrisinden bir gazeteci de şehit cenazeleri gelirken oturup, “nasıl da çok PKK’lı öldürdüğünü ve fırsat verilirse öldüreceğini” anlatan generalle ilgili kitap yazıyor. Bu DVD’li kitap milliyetçi gençler arasında elden ele dolaşıyor, kolektif kin büyütülüyor.

 

Evet, Serdar Akinan’dan bahsediyorum. O zaman bu kışkırtıcı çalışması yüzünden kendisine “savaş çığırtkanlığı yapıyorsun” dediğimizde kızıyordu. “Kanıtlayın”, diyordu “Ben bir askerin kahramanlıklarını anlatıyorum sadece!”

 

Tamam, gazetecimiz de milliyetçi olabilir. Ve bence sapkın olsa da, daha fazla PKK’lının öldürülmesini savunurken kendi ideolojisiyle çelişmeyebilir. Ama aynı Türk milliyetçisi gazeteci, savaş durulup Çözüm Süreci başladığında, bu sefer de PKK militanlarının kahramanlıklarını anlatan bir kitap yazarsa kendisine ne denir?

 

Bu bey’fendinin şimdiki kitabının adı da “Silahların gölgesinde bir kadın hareketi, İştar’ın kızları!”

 

Akinan’ın 1993-95 yıllarındaki “Kan Uykusu” kitabında öldürülmesi vacip “terörist” olan PKK militanları, 2014 yılında “kahraman” olmuş. E tabii örgüt de “bir kadın hareketi!”

 

Dert ortada işte, hangi savaşçının azmettirilmeye ihtiyacı varsa, Akinan ve benzerleri anında orada biterler. Dün Türk milliyetçisi gençlerin sırtını “kınalı kuzu” türünden ajitasyonlarla tapışlarken bugün milliyetçi Kürt kızlarına “İştar’ın aslansın kaplansın kızları” diye tempo tutarlar. Maksat savaş bir şekilde bitmesin, kaostan yolumuzu bulalım da.

 

Ama haklısınız Ekrem Bey, tabii bu sözlerimin de somut bir kanıtı yok. Çünkü Akinan “ben savaşı kışkırtıyorum” diye imzalı bir ifade tutanağı imzalamadı.

 

Tamam, efendim, derhal dağılıyoruz.
Türkiye