Sesli Makale

İnsan yalancı birilerini özler mi?
Özlermiş...
Gençliğimin yalancılarını özler oldum.
Söylediklerinden utanırlar, etkisi çarçabuk geçsin, unutuluversin isterlerdi. Yalanda ısrar edenlerin toplumca gözetim altında tutulduğu; yalan alışkanlığı geliştirenlere acınan günlerdi.
Sonra gün geldi...
Sosyopatik yalancılar yağmuruna tutulduk.
Atıyorlar, tutuyorlar, hiç utanmadıkları gibi bir de kendilerini haklı buluyorlar.
Hatta yalanlarına kendileri de inanıyor.
Bu türden mitomanlarla (yalancılık hastaları) gündelik hayatta boğuştuğumuz yetmiyormuş gibi...
Şimdi de kurumsal ve medyatik yalancılık vakaları başımıza musallat oldu!
TV'lerde günler boyu kasıla kasıla yalanlar savurup sonra "eh söyledik, nolmuş!" diye geçiştirmenin dayanılmaz hafifliğini yaşatıyorlar bize...

***

Her seferinde altını çiziyorum...
Siyasetin "büyük resmi" kadar küçük ya da bize detay gibi görünen yanları da önemlidir.
Tökezlediğimiz, düştüğümüz, çürüdüğümüz yer orasıdır.
Malum... Bir kamuoyu araştırma şirketinin başkanı "Erdoğan kazanıyor deseydim, camia beni çarmıha gererdi, yalan söyledim" dedi.
Bana kalırsa bu açıklama ve benzerleri "itiraf" denilip geçiştirilmemeli...
Sevimli bir şeymiş gibi pazarlanmamalı...
Hukuksal ve kurumsal karşılıkları olmalı.
Çünkü seçimin hemen ertesinde CHP'liler ortalığı birbirine katıp "anket şirketleri böyledemiyordu, demek ki oylarımız çalındı" diye feryat etmediler mi?
Onları aldatan anket şirketleriyse, okudukları yazarlar çizerlerse...
Bu yalanı teşvik eden partiler ve mahalleler varsa...
Olay öyle hafife alınıp geçiştirilecek gibi değildir.

***