Sesli Makale

YILLARDIR Londra’ya gelirim...

Bu şehri hiç böyle görmedim.

Yıllardır İngiltere’ye gelirim...

İngilizleri hiç böyle görmedim.

*

Cumartesi akşamı İngiltere-İsveç maçını pub’ları dolaşarak izledim...

Size şu sahneyi anlatayım.

Maç Londra saati ile 15.00’te başladı. Öğle yemeğinden biraz geç çıktığım için metro ile kaldığım mahalleye gidiyordum.

Metroda uzun bir yürüyen merdivende aşağı inerken birden büyük bir gürültü koptu.

İngiltere ilk golünü atmıştı ve bunu o an cep telefonundan öğrenenler birden sevinç gösterilerine başladılar.

*

Dün rakamlar açıklandı.

32 milyon İngiliz maçı televizyondan izlemiş.

Yani neredeyse her iki İngiliz’den biri ekran başındaymış.

*

Dün en ciddi gazetelerinin bile birinci sayfalarının tamamı İngiltere’nin yarı finale kalmasına ayrılmıştı.

Sunday Times gazetesi 1, 2, 3, 4, 5’inci sayfalarını, 27’nci sayfasını ve arka kapağını maça ayırmışı.

Gazetenin orta bölümünü çıkarınca, ikinci sayfa ve arka iç kapağının birleştirilerek iki tam sayfa, İngiltere’nin ikinci golünü attığı anı gösteren bir fotoğrafa ayrılmıştı.

Ayrıca 20 sayfalık spor ekinin 14 sayfası Dünya Kupası’na ayrılmıştı.

*

Bütün İngiliz gazetelerinin ana teması şu:

“Futbol evine dönüyor...”

Times’ın yazarı Rod Liddle’ın yazısının başlığı şuydu:

“Hayaletleri gömdük ve milli takımımızı sevmeyi yeniden öğrendik...”

*

İngiltere 1990’dan beri Dünya Kupası’nda yarı finale yükselememişti...

Ben, dünya kupalarının, milli maçların artık ölmekte olan bir duygu haline geldiğini düşünmeye başlamıştım.

Ne kadar yanılmışım...

*

Dünya Kupası maçlarının canlı yayınlarının Türkiye’de bile acayip reytingler yapmaya başladığını görünce bakışım değişti...

Bütün dünyada yükselen popülizm galiba milletleri yeni bir rekabet yüzyılına sokuyor...

YOKSA HERKES ‘MİLLİ VE YERLİ’YE Mİ DÖNÜYOR

yazının devamı