Sesli Makale

4 Nisan 2015

Ümit Kocasakal... İstanbul Baro Başkanı... Teröristlerin “arabulucu” olarak görmek istediği iki isimden biri. 

İkinci isim, Sezgin Tanrıkulu.

Eski PKK avukatı... Yeni CHP milletvekili...

Kocasakal, ismi ortaya atılır atılmaz, “Hay hay...” diyor “Rehin tutulan savcının kurtarılmasına yardımcı olabileceksem, meselenin kan dökülmeden halledilmesini sağlayacaksam, hay hay...”

Bu satırların yazarı, Ümit Kocasakal’ın atarlı devrimci tavırlarından hoşlanmaz, bazı beyanlarını tahammülfersa bulur... Kısacası, zararlı bir düşünüşün elamanı olarak görür ve hep kendisinden uzak tutar, karşılaşmamaya özen gösterir ama doğruya doğru, Kocasakal, dosdoğru bir adammış, büyük bir yüreğe sahipmiş, delikanlıymış...

İzledik...

Hiçbir komplekse girmeden, “teröristler tarafından işaret edilmiş emin adam” yaftalandırmasına aldırış etmeden, örnek bir sorumluluk duygusuyla Çağlayan Adliyesi’ne gitti, taraflarla görüştü, meseleyi çözmeye çalıştı, ümitvar olduğunu bildiren açıklamalar yaptı...

İzledik ve nasıl bir gayretle çırpındığına tanık olduk.

Başaramadı, çabaları karşılıksız kaldı ama hiç değilse, üzerine düşeni fazlasıyla ve “samimiyetle” yerine getirdi. 

Daha da önemlisi şu:

Hiçbir ekleme ve çıkarma yapmadan o anki duygularını kamuoyuyla paylaştı, “ümitvar açıklamalar yaptığı için” üzgün olduğunu bildirdi ve Adliye baskınının “apaçık bir terör eylemi” olduğunu,“şiddetle kınanması gerektiğini” söyledi... 

Teröriste “terörist” diyemeyenlerin, Adliye baskınını “düzeni değiştirmeye yönelik masum bir hak arama eylemi” sayanların yalan dünyasında, Ümit Kocasakal onurlu ve yürekli bir insan olarak yükseldi.

Bir de Sezgin Tanrıkulu’na bakalım...

Bu tuhaf ve anlaşılmaz arkadaş, ismi “arabulucu” olarak ortaya atılınca, iştiyakla, “Tamam” diyor, “Benim için en önemli şey insan hayatıdır, bu konuda elimden geleni yaparım.”

Kocasakal olay mahalline gidiyor, görüşme trafiğine dahil oluyor, hatırı sayılır bir mesafe de alıyor ama “beklenen Sezgin Tanrıkulu” gelmiyor.

Bir saat geçiyor, Sezgin Tanrıkulu yok.

İki saat geçiyor, Sezgin Tanrıkulu yok.

Üç saat geçiyor ve teröristlerin verdiği süre doluyor...

Sezgin Tanrıkulu yok...

İstanbul Cumhuriyet başsavcılığı ve Emniyet yetkilileri telaşla ulaşmaya çalışıyor.

Sezgin Tanrıkulu yok...

Çünkü telefonu kapalı...

Son bir gayretle tanıdıklar aranıyor, eş-dost devreye sokuluyor, partililerden yardım isteniyor, “Neredeyse, çıkıp gelsin” denilerek sağa-sola haberler salınıyor. 

Sezgin Tanrıkulu yok.

Peki, ne zaman ortaya çıkıyor?

İş olup bittikten, yani savcı katledildikten ve teröristler ölü ele geçirildikten iki gün sonra...

Lütfen ortaya çıkıyor ve kendisinin de inanmadığı bir açıklama yaparak, güya durumu kurtarmaya çalışıyor. 

Efendim, kendisi aynı zamanda milletvekiliymiş, bu olaya müdahil olursa imiş, birileri buradan siyasi rant devşirebilirmiş... Ayrıca, hükümet varken, niçin Başsavcılık tarafından aranıyormuş?

Sezgin Tanrıkulu’nun mazeretini “geçerli” kabul ediyoruz ama öncelikle şu sorulara cevap vermesi gerekiyor:

Madem birilerinin bu olaydan siyasi rant devşireceğini düşünerek müdahil olmadın, o zaman ne diye “Benim için en önemli şey insan hayatıdır, bu konuda elimden geleni yaparım” diye atıp tuttun?

Hadi atıp tuttun...

Niçin sözünü tutup olay mahalline gitmedin?

Hadi olay mahalline gitmedin... Korktun diyelim. Endişe ettin. Ya da tuzağa düşmek istemedin...

Peki, niçin telefonunu kapattın?

Hadi telefonunu kapattın. “Sorumluluk” almak istemedin.

Peki niçin iki gün sonra ortaya çıkıp, “estek oldu, köstek oldu” diye kafa ütülüyorsun?

HAMİŞ:

Dosdoğru adam Ümit Kocasakal’ı, Adliye önündeki arbedede başı çektiği için kınıyorum. “Bravo”yu alıp yatmak yok... Provokatör meslektaşları için de bir çift söz söylemesi gerekiyor. Özellikle, Star gazetesi önüne siyah çelenk bırakıp terbiyesizce açıklamalar yapan meslektaşları için...

Star